Banking amp Insurance Po przejściu tej lekcji powinieneś być w stanie: Rozumieć koncepcję bankowości Opisać rozwój bankowości w Indiach Wyjaśnij funkcje banku Wyróżnij się wśród sektorów bankowych 1.1 Koncepcja bankowości 1.2 Rozwój bankowości w Indiach 1.3 Funkcje Banku 1.4 Sektory bankowe 1.6 Test Pytanie 1.7 Dalsze odczyty Sektor bankowy jest kołem ratunkowym każdej nowoczesnej gospodarki. Jest to jeden z ważnych filarów systemu finansowego, który odgrywa istotną rolę w sukcesie porażki gospodarki. Banki są jednym z najstarszych pośredników finansowych w systemie finansowym. Odgrywają ważną rolę w mobilizacji depozytów i wydatkowaniu kredytów dla różnych sektorów gospodarki. Sektor bankowy dominuje w Indiach, ponieważ stanowi ponad połowę aktywów sektora finansowego. 1.1 Pojęcie bankowości Banki to instytucje, które akceptują różne rodzaje depozytów i wykorzystują te środki na udzielanie pożyczek. Działalnością bankową jest pośrednictwo między jednostkami oszczędnościowymi i inwestycyjnymi gospodarki. Gromadzi nadwyżki funduszy milionów indywidualnych oszczędzających, którzy są szeroko rozproszeni i przekazują je inwestorowi. Zgodnie z art. 5 (b) Ustawy o regulacji bankowej z 1949 r. Bankowość oznacza akceptowanie, na potrzeby pożyczania lub inwestowania, depozytów pieniężnych od ludności, zwrotnych na żądanie lub w inny sposób, a które można wypłacić za pomocą czeku, projektu i zamówienie lub w inny sposób. Firma bankowa oznacza każdą firmę, która prowadzi działalność w zakresie bankowości w Indiach. Żadna firma nie może prowadzić działalności bankowej w Indiach, chyba że jako część nazwy używa co najmniej jednego ze słów: bank, bankier lub bank. Zasadnicze cechy działalności bankowej określone w sekcji 5 (b) ustawy o uregulowaniach bankowych to: Przyjmowanie depozytów od ludności, Do celów pożyczek lub inwestycji a) Wycofanie za pomocą jakiegokolwiek instrumentu, niezależnie od tego, czy kontrole lub w inny sposób są przeprowadzane. . 1.2 Rozwój bankowości w Indiach Historia bankowości sięga XIII wieku, kiedy pierwszy weksel został wykorzystany jako pieniądze w średniowiecznym handlu. Nie było takiego słowa jak bankowość przed rokiem 1640, chociaż praktyka bezpiecznego przechowywania i oszczędności rozkwitła w świątyni Babilonu już w 2000 r. B. C. Chanakya w jego Arthashastra napisane w około 300 B. C. wspomniano o istnieniu potężnych gildii bankierów kupieckich, którzy otrzymywali depozyty, zaawansowane pożyczki i wydawane hundis (listy transferowe). Pisma święte Jain wymieniają nazwiska dwóch bankierów, którzy zbudowali słynne Świątynie Dilwary w Abu Abu w 1197 i 1247 r. Pierwszy bank o nazwie Bank Wenecki powstał w Wenecji, Itlay w 1157 r., Aby sfinansować monarchę w jego wojnach. Bankierzy z Lombardii byli sławni w Anglii. Ale nowoczesna bankowość rozpoczęła się od angielskiego złotnika dopiero po 1640 roku. Pierwszym bankiem w Indiach był Bank Hindustan, założony w 1770 roku przez Alexander amp Co., angielski dom agencyjny w Kalkucie, który zakończył się niepowodzeniem w 1782 roku wraz z zamknięciem domu agencji. Ale pierwszy bank we współczesnym znaczeniu został ustanowiony w czasie prezydencji bengalskiej jako Bank Bengalski w 1806 roku. Historia osobno była to bankier kupiecki, który jako pierwszy rozwinął system bankowości, handlując towarami, a nie pieniędzmi. Ich działalność handlowa wymagała przekazywania pieniędzy z jednego miejsca do drugiego. W tym celu wydali hundis, aby przekazać środki. W Indiach tacy bankierzy handlowi byli znani jako Sethowie. Kolejnym etapem wzrostu bankowości był złotnik. Działalność złotnika była taka, że musiał podjąć specjalne środki ostrożności przeciwko kradzieży złota i biżuterii. Jeśli wydawał się być uczciwą osobą, kupcy z sąsiedztwa zaczęli zostawiać swoje złoto, pieniądze i ozdoby pod jego opieką. W miarę rozprzestrzeniania się tej praktyki złotnik zaczął ładować coś, by zająć się pieniędzmi i sztabkami. Jako dowód otrzymania wartościowych przedmiotów wystawił pokwitowanie. Ponieważ złote i srebrne monety nie miały śladów właściciela, złotnik zaczął je pożyczać. Ponieważ złotnik był przygotowany, aby dać posiadaczowi paragonu taką samą kwotę pieniędzy na żądanie, pokwitowania złotnicze stały się jak czeki jako środek wymiany i środek płatniczy. Kolejnym etapem wzrostu bankowości jest lichwiarz. Złotnik stwierdził, że przeciętnie wypłaty monet były znacznie mniejsze niż depozyty u niego. Zaczął więc pożyczać monety pożyczając odsetki. Jako zabezpieczenie zatrzymał pieniądze w rezerwie. W ten sposób złotnik-pożyczkodawca stał się bankierem, który rozpoczął wykonywanie dwóch funkcji nowoczesnej bankowości polegającej na przyjmowaniu depozytów i udzielaniu pożyczek. W Indiach nasze historyczne, kulturowe, społeczne i ekonomiczne czynniki spowodowały, że indyjski rynek pieniężny charakteryzuje się istnieniem zarówno niezorganizowanych, jak i zorganizowanych sektorów. (a) Niezorganizowany sektor: Niezorganizowany sektor obejmuje lichwiarzy i rdzennych bankierów, którzy zaspokajają potrzeby dużej liczby osób, szczególnie na obszarach wiejskich. Od niepamiętnych czasów spełniają wymagania finansowe ludności wiejskiej. Ich znaczenie można ocenić na podstawie tego, że Jagat Seths, dziedziczni bankierzy z Nawabu w Bengalu, byli uznawani nawet przez Aurangzeb, a Kompania Wschodnioindyjska, która była zmuszona do pożyczania od nich, również publicznie je honorowała. Lokalni bankierzy różnią się od właściwych banków na wiele sposobów. Na przykład łączą działalność bankową z handlem, podczas gdy handel jest ściśle zabroniony dla banków w zorganizowanym sektorze. Nie wierzą w formalności ani papierkową robotę za składanie depozytów lub wypłacanie pieniędzy. W rzeczywistości, ponieważ znaczny odsetek ich klientów to analfabeci, często robią wrażenie kciuka swoich klientów na czystym papierze. Nawet jeśli używają oni Hundi jako instrumentu negocjowalnego, nie będzie to jednak wskazywać na to, czy transakcja jest wspierana cennym wynagrodzeniem, czy jest jedynie wynikiem wzajemnego zakwaterowania. Oprocentowanie naliczane przez nich bezpośrednio zależy od potrzeb pożyczkobiorcy i może czasami wynosić nawet 300 procent. Są one odizolowane od wszelkiego rodzaju mechanizmów kontroli pieniężnej i kredytowej, ponieważ wykraczają poza zakres kompetencji RBI. Choć nadal są one głównym źródłem funduszy dla małych pożyczkobiorców, ale teraz ich rynek zaczął się kurczyć z powodu szybkiej ekspansji oddziałów banków w niezorganizowanych sektorach. 1.3 Funkcje banku Zgodnie z rozdziałem 6 ustawy o regulacji bankowej z 1949 r. Podstawowymi funkcjami banku są: przyjmowanie depozytów i udzielanie pożyczek. Przez wieki banki pożyczały i pożyczały pieniądze na rzecz biznesu, handlu i ludzi, naliczając odsetki od pożyczek i płacąc odsetki od depozytów. Te dwie funkcje są podstawową działalnością bankową. Oprócz tych dwóch funkcji, bank komercyjny wykonuje wiele innych funkcji, które można podzielić na dwie szerokie kategorie, a mianowicie (a) funkcje agencji lub przedstawiciela (b) funkcje ogólnego użyteczności. (a) Funkcje agencji lub przedstawiciela: gromadzenie i płatność różnych przedmiotów: banki wykonują stałe instrukcje klientów dotyczące dokonywania płatności, w tym subskrypcji, składki ubezpieczeniowej, czynszu, rachunków za energię elektryczną i telefonię itp. Podejmują działania rządowe, takie jak wypłata emerytury, odbiór podatku bezpośredniego (np. podatek dochodowy) i podatku pośredniego, takiego jak podatek akcyzowy. Opis działania: Banki kupują i sprzedają dewizowe iw ten sposób promują handel międzynarodowy. Ta funkcja jest zwykle zwalniana przez banki walutowe. Kupno i sprzedaż papierów wartościowych: Subemitaria i transakcje na akcjach, funduszach, akcjach, obligacjach itp. Rządy Agent: Działaj jako agenci każdego rządu lub władz lokalnych lub każdej innej osoby lub osób prowadzących działalność agencyjną o dowolnym opisie, w tym o clearingu i spedycja towarów, przekazywanie wpływów i zrzutów, a także działanie w charakterze pełnomocnika w imieniu klientów, ale z wyłączeniem działalności agenta zarządzającego lub sekretarza i skarbnika firmy. Zakup i sprzedaż wymiany walut: Banki kupują i sprzedają dewizowe iw ten sposób promują handel międzynarodowy. Ta funkcja jest zwykle zwalniana przez banki walutowe. Powiernik i wykonawca: Banki działają także jako doradcy i wykonawcy nieruchomości swoich klientów. Przekazy pieniężne: Banki również przekazują pieniądze z jednego miejsca do drugiego za pośrednictwem przelewów bankowych lub przelewów pocztowych lub telegraficznych. (a) Ogólne funkcje użytkowe: szatnia: banki zapewniają swoim klientom urządzenia szafkowe. Ludzie mogą przechowywać złotą lub srebrną biżuterię lub inne ważne dokumenty w tych szafkach. Ich roczny czynsz jest bardzo nominalny. Informacje biznesowe i statystyki: Znając sytuację ekonomiczną kraju, banki udzielają porad klientom w sprawach finansowych na podstawie informacji biznesowych i danych statystycznych zebranych przez nich. Pomoc w transporcie towarów: Wielcy przedsiębiorcy lub przemysłowcy po wysłaniu towarów do swoich detalistów wysyłają kwit kolejowy do banku. Detaliści otrzymują ten paragon z banku po spłacie wartości przesyłki do niego. Po otrzymaniu Pokwitowania Kolejowego od banku otrzymują dostawę przesyłki z Biura Towarów Kolejowych. W ten sposób banki pomagają w transporcie towarów z centrów produkcyjnych do centrów konsumpcyjnych. Pełnienie funkcji arbitra: Jeśli klient sobie tego życzy, bank może być sędzią, tj. Osobą, która może zostać skierowana przez osoby trzecie w celu uzyskania informacji na temat sytuacji finansowej klienta. Wydawanie akredytyw: Bankowcy w pewien sposób wydając akredytywy poświadczają wiarygodność kredytową klientów. Listy kredytowe są bardzo popularne w handlu zagranicznym. Działanie jako Subemitent: Banki gwarantują również papiery wartościowe emitowane przez rząd i organy korporacyjne w celu uzyskania prowizji. Nazwa banku jako subemitenta zachęca inwestorów do wiary w bezpieczeństwo. Wydawanie czeków podróżnych i kart kredytowych: Banki świadczą świetne usługi, wydając czeki podróżne, które umożliwiają podróżującym bez strachu przed kradzieżą lub utratą pieniędzy. Niektóre banki rozpoczęły system kart kredytowych, w ramach którego posiadacz karty kredytowej może skorzystać z kredytu z wymienionych sklepów bez dodatkowych kosztów i wysiłków. W związku z tym posiadacz karty kredytowej nie musi nosić ani obsługiwać gotówki przez cały czas. Wydawanie czeków podarunkowych: Niektóre banki wystawiają bony podarunkowe różnych nominałów, np. Niektóre banki indyjskie wystawiają czek podarunkowy o nominale Rs. 101, 501, 1001 itd. Są one generalnie wydawane bezpłatnie lub naliczana jest bardzo nominalna opłata. Radzenie sobie w obrocie dewizowym: główne oddziały banków komercyjnych również prowadzą transakcje na rynku walutowym. Banki komercyjne są głównymi autoryzowanymi dealerami walutowymi w Indiach. Usługi bankowości komercyjnej: Banki komercyjne świadczą również usługi bankowości handlowej klientom. Pomagają w korzystaniu z pożyczek od niebankowych instytucji finansowych. 1.4 Sektory bankowe Spektrum potrzeb i wymagań osób, organizacji i sektorów gospodarki jest bardzo rozległe i różnorodne. Banki opracowały całą gamę produktów i usług bankowych, aby sprostać wymaganiom swoich klientów. Sektory bankowe obejmują bankowość korporacyjną, bankowość międzynarodową i bankowość wiejską. Bankowość korporacyjna: Bankowość spółdzielcza zaspokaja zazwyczaj potrzeby finansowe dużych korporacyjnych domów - zarówno krajowych, jak i wielonarodowych - sektorów publicznych i rządów. Tradycyjnie jednak banki koncentrowały się przede wszystkim na działalności produkcyjnej i finansowały zapotrzebowanie na kapitał obrotowy, a także pożyczki terminowe dla przedsiębiorstw z następujących powodów: od początku do końca okresu przed reformą domy biznesu były silnie uzależnione od banków ze względu na ich potrzeby finansowe . Rynki kapitałowe nie były dobrze rozwinięte, normy joint ventures nie zostały zliberalizowane, fuzje i przejęcia nie były preferowaną trasą, a liczne ograniczenia dotyczyły pozyskiwania finansowania z rynków zagranicznych. Również instytucje bankowe preferowały udzielanie kredytów przedsiębiorstwom. W ten sposób ich praca papierowa została znacznie zmniejszona, ponieważ liczba klientów była mniejsza. Zredukowano nie tylko obciążenie pracą, ale także ryzyko było znacznie mniejsze, ponieważ po zweryfikowaniu zdolności do spłaty zaciągnięto pożyczki korporacyjne na zabezpieczenia. Rząd wyznaczył również sektory priorytetowe i jako takie banki musiały dostosować się do wyznaczonych im celów. Po liberalizacji wiele firm nie mogło stanąć twarzą w twarz z konkurencją i poszło na czerwono. Pogorszenie koniunktury gospodarczej i recesja spowodowały słabe wyniki wielu kredytobiorców. Jako bezpośrednia konsekwencja tych wszystkich, NPA banków zaczęły rosnąć. Jednak zgodnie z rocznym sprawozdaniem RBI z lat 2005-06, popyt na kredyty ze strony sektora przedsiębiorstw stał się solidny dzięki silnym wynikom w przemyśle. Ponadto oczekuje się, że banki będą miały większe możliwości finansowania w zakresie finansowania projektów, zwłaszcza w sektorze infrastruktury, z uwagi na przekształcenie dwóch dużych instytucji finansowych w banki. Banki koncentrują się głównie na syndykacji długu, aby zapewnić szersze uczestnictwo w finansowaniu projektów i hurtowym segmencie wiodącym. Bankowość korporacyjna zaspokaja potrzeby przedsiębiorstw, posiadających osobowość prawną. Oferują firmowe rachunki bieżące, udzielają kredytów komercyjnych, uczestniczą w kredytach konsorcjalnych i prowadzą działalność na rynkach międzybankowych, by pożyczać pożyczki innym bankom. Wiele banków oferuje produkty strukturyzowane, usługi rynku kapitałowego i rozwiązania korporacyjne. Bankowość korporacyjna wiąże się ze stosunkowo mniejszą liczbą kredytobiorców, a rozmiar konta jest zwykle duży i czasami może się zmienić w miliardy dolarów. I. Usługi bankowości korporacyjnej obejmują: II. Kapitał obrotowy i kredyty terminowe, kredyty w rachunku bieżącym, dyskontowanie rachunków, finansowanie projektów. III. Zarządzanie środkami pieniężnymi zarówno krótkoterminowymi zasobami pieniężnymi, jak i funduszami utrzymywanymi przez dłuższy czas. IV. Finansowanie eksportu i importu, w tym uzgodnienia dotyczące kredytu eksportowego. V. Finansowanie projektów VI. Przesyłanie i odbiór pieniędzy. VII. Obsługa walut obcych i zabezpieczenie przed zmianami wartości. W ostatnim czasie nastąpiło wyraźne przejście z bankowości korporacyjnej do detalicznej. Główną przyczyną unikania kont korporacyjnych są rosnące konta firm niepracujących. Trudności w wycenie usług i związane z tym wysokie ryzyko to tylko niektóre z innych powodów, dla których można pominąć konta korporacyjne. Jest to jednak bardzo lukratywny segment, pod warunkiem, że podchodzimy do identyfikacji i koncentracji na wybranych segmentach biznesowych i spełnianiu ich wymagań, np. w segmencie małych i średnich przedsiębiorstw najważniejszy jest kredyt, natomiast w przypadku dużych przedsiębiorstw potrzebne są niestandardowe rozwiązania. Systematyczny proces planowania konta może pomóc zidentyfikować dochodowych klientów, a wycena usług może pomóc bankowi pozbyć się problemu z jakością aktywów. Większość rozwiniętych banków narodowych ma oddzielne od siebie działy banków korporacyjnych, które pomagają im uniknąć pułapek jednego rozmiaru pasujących do wszystkich polityk. (B) Bankowość Detaliczna: Wraz ze wzrostem indyjskiej gospodarki z sektora wytwórczego, który tak naprawdę nigdy się nie rozwinął, do rodzącego się sektora usług, Banking jako całość ulega zmianie. Większa opcja dla konsumenta przekłada się na większe zapotrzebowanie na produkty finansowe, a dostosowywanie usług szybko staje się normą niż przewagą konkurencyjną. Oczekuje się, że sektor bankowości detalicznej, który ma się rozwijać w tempie 30 graczy, coraz bardziej koncentruje się na handlu detalicznym i budzi się do potencjału tego sektora bankowego. Jednocześnie cały sektor bankowy widzi zmiany strukturalne w ramach regulacyjnych, a sekurytyzacja i rygorystyczne normy NPA, które mają obowiązywać do 2004 r. Oznaczają, że im szybciej dostosowuje się do tych zmieniających się dynamik, tym szybciej można uzyskać przewagę. . W tym artykule staramy się zbadać powody, dla których eufemizm skupia się na detalicznych aspektach indyjskich banków i spróbować ocenić, ile jest warta uwagi, którą przyciąga. Bankowość detaliczna jest typową bankowością na rynku masowym, w której klienci indywidualni korzystają z lokalnych oddziałów większych banków komercyjnych. Bankowość detaliczna to bankowość, która zapewnia bezpośrednie usługi dla konsumentów. Wiele osób posiadających rachunki bankowe ma swoje konta w banku detalicznym, a banki oferujące usługi bankowości detalicznej mogą również mieć oddziały handlowe i komercyjne, które współpracują z firmami. W przypadku osób o wysokiej wartości netto i specjalnych potrzebach bankowych, można prowadzić prywatne usługi bankowości detalicznej. Oferują one wysoki poziom usług z wieloma opcjami, które nie są dostępne przeciętnym członkom społeczeństwa. Oferowane usługi obejmują rachunki oszczędnościowe i czekowe, kredyty hipoteczne, pożyczki osobiste, karty debetowania i certyfikaty depozytowe (CD). Najbardziej podstawowymi usługami bankowości detalicznej są rachunki oszczędnościowo-rozliczeniowe. Jednak większość banków detalicznych próbuje znaleźć się w punkcie kompleksowej obsługi dla klientów bankowych. Zwiększa to zachowanie klientów i lojalność, zapewniając, że bank ma stałą podaż klientów. Rozbudowa usług bankowych daje również większe możliwości dla banku, aby osiągnąć zysk. Charakterystyka bankowości detalicznej 1. Duża liczba małych klientów: Bankowość detaliczna charakteryzuje się istnieniem dużej liczby małych klientów, którzy konsumują osobiste usługi bankowe i małe firmy. Podstawowym warunkiem bankowości detalicznej jest orientacja na konsumenta, niezależnie od tego, czy chodzi o wielkość, cenę, kanały dostawy czy profil produktu. 2. Wiele produktów: koszyk produktów, w tym depozytów flexi, karty, ubezpieczenia, koszty leczenia, kredyty samochodowe są oferowane konsumentom. Oprócz tego istnieje szereg usług o wartości dodanej, takich jak konta de-mat, wydanie darmowych kart bankomatowych, zarządzanie portfelem, płatności za wodę, elektryczność i rachunki telefoniczne. 3. Wiele kanałów doręczenia: Aby zwiększyć penetrację i banki dostępu nie ograniczają się do oddziałów, ale wykorzystują w szerokim zakresie Internet, centra obsługi telefonicznej, kioski itd. Pochodzenie bankowości detalicznej: Początki bankowości detalicznej w Indiach można prześledzić do liczby wydarzeń. 1. Reformy sektora finansowego i liberalizacja: Przed otwarciem gospodarki w dekadzie lat dziewięćdziesiątych bankowość korporacyjna była preferowanym celem bankowców. Jednak po reformach już tak nie było. Korporacje mogą teraz korzystać z zewnętrznych pożyczek komercyjnych od uznanych na całym świecie banków, agencji kredytów eksportowych, międzynarodowego rynku kapitałowego lub dostawcy sprzętu. Mogą również wybrać fuzje i przejęcia. Banki musiały więc szukać innych dróg niż sektor korporacyjny, aby rozwijać się i rozwijać. 2. Rozprzestrzenianie ryzyka: Kolejną konsekwencją liberalizacji była recesja przemysłowa, spowolnienie gospodarcze, choroby przemysłowe, które doprowadziły do upadku wielu dużych korporacji. Montowanie niedziałających aktywów sprawiło, że banki bardziej ostrożnie podchodzą do udzielania pożyczek domom biznesowym i przeznaczają swoje fundusze na segment detaliczny, ponieważ bankowość detaliczna ma tę zaletę, że minimalizuje ryzyko i maksymalizuje zyski. Zwrot z segmentu detalicznego wynosi od trzech do czterech procent w porównaniu do jednego do dwóch procent z segmentu korporacyjnego. 3. Rozwój technologii bankowej i automatyzacja procesów bankowych: technologia otworzyła nowe perspektywy dla branży bankowej i na nowo zdefiniowała jej charakter, zakres i zakres. Najnowocześniejsza technologia elektroniczna pomogła zwiększyć penetrację poprzez bankomaty bez otwierania kolejnych oddziałów. Internet umożliwił bankowość w domu. Telebanking i bankowość telefoniczna to inne nowe technologie, które zrewolucjonizowały bankowość. 4. Zmiana profilu klientów: Coraz większa klasa średnia, z większym dochodem rozporządzalnym, wyższym wykształceniem i dążeniem do wyższego standardu życia, podsyciła popyt na usługi bankowości detalicznej. Coraz więcej osób zdawało się przyjmować kulturę kredytową i domaga się towarów konsumpcyjnych, wakacji, edukacji i wielu innych usług bankowych o wartości dodanej. (C) Bankowość wiejska: W rocznicę urodzin Mahatmy Gandhiego 2 października 1975 r. Utworzono banki wiejskie w celu zwiększenia kredytu na wsi. W 1975 r. Rząd Indii powołał grupę roboczą pod przewodnictwem M. Narasimhama, zastępcy gubernatora Rezerwy Federalnej Indii, w celu dokonania przeglądu przepływu kredytów instytucjonalnych wśród ludności wiejskiej. Komitet miał zbadać dostępność kredytu instytucjonalnego dla słabszej części ludności wiejskiej i zaproponować w tym celu alternatywne agencje. Komitet stwierdził, że banki komercyjne nie będą w stanie spełnić wymogów kredytowych słabszych części obszarów wiejskich w szczególności oraz ogólnie społeczności wiejskiej. Rząd przyjął zalecenia grupy roboczej i wydał rozporządzenie we wrześniu 1977 r. W celu utworzenia Regionalnych Banków Wiejskich. Konieczność utworzenia regionalnych banków wiejskich Główną potrzebą i celem banków RBB było zapewnienie kredytów i innych udogodnień małym i marginalnym rolnikom, robotnikom rolnym i rzemieślnikom, którzy w zasadzie nie byli odpowiednio obsługiwani przez istniejące instytucje kredytowe, a mianowicie , banki spółdzielcze i banki komercyjne: 1. Banki spółdzielcze: Jeśli chodzi o spółdzielczą strukturę kredytową, brakuje jej talentu menedżerskiego, nadzoru po udzieleniu kredytu i odzyskiwania pożyczek. Nie są również w stanie zmobilizować niezbędnych zasobów. 2. Banki komercyjne: banki te są w większości scentralizowane na obszarach miejskich i są zorientowane na miasto. Chociaż mogą one odegrać kluczową rolę, jeśli chodzi o kredyt wiejski. W tym celu muszą dostosować swoje metody, procedury, szkolenia i orientację zgodnie ze środowiskiem wiejskim. Ponadto, ze względu na wysoką strukturę wynagrodzeń, strukturę zatrudnienia i wysokie koszty zatrudnienia, ich koszty operacyjne są również wyższe. Zatem w tych okolicznościach banki komercyjne nie mogą udzielać kredytów słabszej części obszarów wiejskich po taniej cenie. 3. Potrzeba nowej instytucji: Tak więc zgodnie z wymogami obszarów wiejskich odczuwalna była konieczność utworzenia takiej instytucji, tj. Banku zorientowanego na wieś, który może zaspokoić potrzeby kredytowe ludności wiejskiej, w szczególności słabiej rozwiniętej. Może również łączyć zalety wyżej wymienionych dwóch instytucji, pomijając ich wady. RRB, jako subsydiowanie znacjonalizowanych banków, oczekuje się w dłuższej perspektywie nie tylko po to, by dać kredyt rolnikom i wiejskim gałęziom przemysłu, ale także w celu zmobilizowania depozytów od wiejskich gospodarstw domowych. Mogą one stanowić integralną część wiejskiej struktury finansowej w Indiach. Różnica między RRB a bankami komercyjnymi Chociaż RRB są w zasadzie planowanymi bankami komercyjnymi, jednak różnią się one od siebie pod następującymi względami 1. Obszar RRB jest ograniczony do określonego regionu obejmującego jedną lub więcej dzielnic danego państwa. 2. RRB udzielają pożyczek bezpośrednich i zaliczkowych jedynie małym i zarządzającym rolnikom, wiejskim rzemieślnikom i robotnikom rolnym oraz innym małym, posiadającym niewielkie środki do celów produkcyjnych. 3. Oprocentowanie pożyczek RRB nie jest wyższe niż obowiązujące stopy oprocentowania kredytów spółdzielni w jakimkolwiek konkretnym państwie. Banki sponsorujące i bank rezerwowy Indii zapewniają wiele dotacji i koncesji na rzecz RRB, aby umożliwić jej skuteczne funkcjonowanie. RRB zostały ustanowione przez bank Sponsora, zwykle bank sektora publicznego. Komitet sterujący ds. RRB identyfikuje regiony wymagające tych banków. Później rząd centralny powołuje RRB po konsultacji z rządem państwowym i bankiem sponsorującym. Każdy RRB działa w granicach lokalnych, takich jak nazwa określona przez rząd centralny. Bank może ustanowić swoje oddziały w dowolnym miejscu w obszarze objętym powiadomieniem. Kapitał docelowy każdego RRB wynosi Rs. 5 crore, które może zostać zwiększone lub obniżone przez rząd centralny, ale nie poniżej jego opłaconego kapitału Rs. 25 lakh. Z tego pięćdziesiąt procent jest subskrybowany przez rząd centralny, 15% przez rząd stanowy i 35% przez bank sponsora. Obecnie formuła subskrypcji RRB została ustalona na 6 0. 20 20 między rządem centralnym, rządem państwowym i bankiem. Wkład władz centralnych jest dokonywany za pośrednictwem NABARD. Każdy RRB jest zarządzany przez Radę Dyrektorów. Generalny nadzór, kierowanie i zarządzanie sprawami i biznesem RRB jest powierzone dziewięciu członkom Zarządu. Rząd centralny nominuje 3 dyrektorów. Przewodniczący, zwykle oficer banku sponsora, ale jest mianowany przez rząd centralny. Zarząd jest zobowiązany do działania zgodnie z zasadami prowadzenia działalności oraz zgodnie z wytycznymi i wytycznymi wydanymi przez Bank Rezerw. Na szczeblu państwowym utworzono również Komitet Koordynujący ds. Poziomu Państwowego w celu ujednolicenia podejścia różnych RRB. RRB są zobowiązane do wykonywania następujących funkcji lub operacji: 1. Operacje związane z działalnością rolniczą: udzielanie pożyczek i zaliczek małym i marginalnym osobom pracującym zawodowo i rolnikom, indywidualnie lub w grupach lub spółdzielni, w tym spółkom marketingu rolnego, w przetwórstwie rolnym społeczeństwach, spółdzielczych spółdzielniach rolniczych, pierwotnych spółdzielniach rolniczych do celów rolniczych lub do innych powiązanych celów. 2. Operacje związane z działalnością pozarolniczą: udzielanie pożyczek i zaliczek rzemieślnikom, małym przedsiębiorcom i osobom o małych środkach zaangażowanych w handel, handel i przemysł lub inne rodzaje działalności produkcyjnej w ramach jego działalności. (D) Mikrokredyt: Pomimo fenomenalnego zasięgu formalnych instytucji kredytowych, biedni wiejscy nadal zależą od nieformalnych źródeł kredytu. Dwie główne przyczyny tego stanu rzeczy to duża liczba małych pożyczkobiorców o małych i częstych potrzebach. Również zdolność tych kredytobiorców do zapewnienia zabezpieczenia jest bardzo ograniczona. Ponadto, długie i uciążliwe procedury bankowe i ich postrzeganie ryzyka również były czynnikami ograniczającymi. Mikrokredyt okazał się najodpowiedniejszą i praktyczną alternatywą dla bankowości konwencjonalnej w docieraniu do niewykorzystanej dotychczas biednej populacji. Mikrokredyt lub mikrofinansowanie to zapewnienie bardzo ubogim rodzinom bardzo małych pożyczek, aby pomóc im w podejmowaniu produktywnych działań lub rozwijaniu ich małych firm. Z biegiem czasu pojęcie mikrokredytu zostało poszerzone o cały zakres usług finansowych i niefinansowych, takich jak wsparcie w zakresie kredytów, kapitału własnego i rozwoju instytucjonalnego, oszczędności, ubezpieczenia itp. Instytucja mikrofinansowa to organizacja świadcząca usługi finansowe dla ludzi o ograniczonych dochodach, którzy mają trudności w dostępie do formalnego sektora bankowego. Celem mikrofinansowania jest zapewnienie odpowiednich usług finansowych dla znacznej liczby osób aktywnych ekonomicznie, o niskich dochodach, w celu finansowania mikroprzedsiębiorstw i działalności zarobkowej poza gospodarstwem rolnym, w tym działalności rolnej, a ostatecznie poprawy ich stanu, a także lokalnych gospodarek. Zgodnie z mikro-finansowaniem RBI jest zapewnienie gospodarce, kredytami i innymi usługami finansowymi oraz produktami o bardzo małej wartości ubogim na obszarach wiejskich, półmiejskich i miejskich, aby umożliwić im podniesienie poziomu dochodów i poprawę poziomu życia. Instytucje mikrokredytowe to te, które zapewniają takie udogodnienia. Podejście w zakresie mikrofinansowania stało się ważnym krokiem w bankowości w celu bezpośredniego i skutecznego ukierunkowania kredytów na walkę z ubóstwem. Mikrokredyty udzielane poszczególnym kredytobiorcom przez banki bezpośrednio lub za pośrednictwem dowolnej agencji uważane są za część pożyczek sektorowych banków priorytetowych. (E) Grupy samopomocowe: Zostały uruchomione SHG w celu zwalczania problemu rosnącej ubóstwa na najniższym poziomie. Tworzą się małe, spójne i partycypacyjne grupy ubogich, które regularnie gromadzą swoje oszczędności, aby udzielać członkom niewielkich pożyczek. W procesie tym pochylają niuanse dyscypliny finansowej. Początkowo kredyt bankowy nie jest celem nadrzędnym. Dopiero po ustabilizowaniu się grupy i uzyskaniu zdolności do podejmowania działalności produkcyjnej oraz ryzyka związanego z mikrokredytem. Program powiązań bankowych SHG okazał się głównym uzupełniającym systemem kredytowym z szeroką akceptacją banków, organizacji pozarządowych i różnych departamentów rządowych. Zachęca ubogich mieszkańców wsi do budowania zdolności do zarządzania własnymi finansami, a następnie negocjowania kredytu bankowego na warunkach komercyjnych. Podczas tworzenia SHG należy przestrzegać pewnych norm. Aby zostać członkiem, osoba musi być poniżej granicy ubóstwa. Tylko jeden członek rodziny może zostać członkiem, a ta osoba nie może zostać członkiem więcej niż jednego SHG. Nie ma limitu maksymalnej liczby członków może wynosić od 10 do 20. Członkowie SHG mają spotykać się regularnie, to znaczy raz w tygodniu lub raz na dwa tygodnie. Rejestracja jest jednak opcjonalna i pozostawiona do uznania członków. (F) Pośredniczący w finansowaniu niebędący bankiem: Pośredniczący w finansowaniu niebędący bankiem pośrednicy są heterogeniczną grupą instytucji finansowych, inną niż banki komercyjne i spółdzielcze. Instytucje te są integralną częścią indyjskiego systemu finansowego. Uwzględniono w nim wiele instytucji finansowych. Instytucje te pozyskują fundusze od ludności, bezpośrednio i pośrednio, w celu pożyczenia ich ostatecznym wydającym. Banki rozwoju (takie jak IDBI, IFCI, ICICI, SFC, SIDC itp.) Zaliczają się do tej kategorii. Specjalizują się w udzielaniu pożyczek terminowych swoim kredytobiorcom. LIC, GIC i jej spółki zależne oraz UTI są jego pozostałymi indyjskimi instytucjami udzielającymi pożyczek terminowych. Spośród tych trzech tylko UTI jest czystym niebankowym pośrednikiem finansowym, a pozostałe pozyskują fundusze w postaci premii ze sprzedaży ubezpieczeń. Poza tym istnieją fundusze zapomogowe i urzędy pocztowe, które w dużym stopniu mobilizują oszczędności publiczne do dalszego przekazywania ostatecznym kredytobiorcom lub spedytorom. Duża liczba małych NBF, takich jak firmy inwestycyjne, firmy pożyczkowe, firmy finansujące ratę leasingu oraz firmy zajmujące się leasingiem sprzętu, to firmy z sektora prywatnego z nielicznymi wyjątkami. Funkcje niebankowych pośredników finansowych: Główne funkcje realizowane przez NBF są następujące: 1. Brokerzy funduszy pożyczkowych: NBF działają jako brokerzy funduszy pożyczkowych iw tym charakterze pośredniczą między ostatecznym inwestorem a ostatecznym inwestorem. Sprzedają inwestorom pośrednie papiery wartościowe i kupują papiery wartościowe od inwestorów. W ten sposób zmieniają zadłużenie w kredyt. W ten sposób podejmują ryzyko dla siebie i zmniejszają ryzyko ostatecznych kredytodawców. Ponadto, dywersyfikując swoje aktywa finansowe, szeroko rozłożą swoje ryzyko, a tym samym zmniejszają własne ryzyko, ponieważ niskie zyski z niektórych aktywów są kompensowane przez wysoki zwrot z innych. 2. Mobilizacja oszczędności: instytucje te mobilizują oszczędności na korzyść gospodarki. By providing expert financial services like easy liquidity, safety of the principal amount and ready divisibility of savings into direct securities of different values they are able to mobilize more funds and attract larger share of public savings. 3. Channelization of Funds into Investment The NBFs, by mobilizing savings, channelize them into productive investments. Each intermediary follows its own investment policy. For instance, savings and loan associations invest in mortgages insurance companies invest in bonds and securities etc. Thus this channelization of public savings into investment helps capital formation and economic growth. 4. Stabilize the Capital Market These institutions trade in the capital market in a variety of assets and liabilities, and thus equilibrate the demand for and supply of assets. Since they function with a legal framework and rules and they protect the interests of the savers and bring stability to the capital market. 5. Provide Liquidity Since the main functions of the NBFs convert a financial asset into cash easily, quickly and without loss in the capital value, they provide liquidity. They are able to do so, because they advance short-term loans and finance them by issuing claims against themselves for long periods and they diversify loans among different types of borrowers. Types of Non Banking Financial Institutions: The main types of non-banking financial institutionsintermediaries are as under: The Life Insurance Companies: Life Insurance Corporation of India enjoys near monopoly of life insurance in India. It is the biggest institutional investor. The LIC was established in 1 September, 1956 by nationalizing all the life insurance companies operating in India. Prior to nationalization of insurance companies, 245 private insurance companies operate from 97 centres. The main objectives of LIC are (i) To carry on Life Insurance business in India. Life insurance is a very important form of long term savings. (ii) The LIC aims in promoting savings. (iii) To invest profitability the savings collected in the form of payments received from life insurers. The LIC has two tier of capital structure - the initial capital, and premium capital. The initial capital of LIC is Rs. 5 crore provided by the Government of India. The premium paid by policy holders are the principal source of funds by LIC. Besides, the LIC receives interest, dividends, repayments and redemptions which add to its investible resources. The LIC is required to invest atleast 50 of its funds in government and other approved securities. LIC has to invest 10 of its funds in other investments which include loans to state governments for housing and water supply schemes, to Municipal Corporation, and corporation, and cooperative sugar companies, loans to policy holders, fixed deposits with banks and cooperatives societies. The main principle involved is security of funds rather than maximization of return on investment. General Insurance Companies: General Insurance Corporation of India was established in January 1973, when General Insurance Companies were nationalized. At the time of nationalization, there were 68 Indian companies and 45 non-Indian companies in the field. Their business was nationalized and vested in the General Insurance Company and its four subsidiaries viz. National Insurance Company Ltd. and United India Insurance Company Ltd. The GIC is the holding company and its direct business is restricted only to aviation insurance general insurance is handled by the subsidiaries of GIC and they operate various types of policies to suit the diverse needs of various segments of the society. They derive their income from insurance premia and invest the funds in various types of securities as well as in the form of loans. GIC has thus emerged as an important investment institution operating in Indian capital market. Unit Trust of India: The UTI is an investment institution which offers the small investor a share in Indias industrial growth and productive investment with minimum risk and reasonable returns. The UTI was established as a Statutory Corporation in February 1964 under the UTI Act 1964. It commenced its operations from 1 July, 1964. The UTI was established with the objective of mobilizing the savings of the community and channeling them into productive investment. Its objective is to encourage widespread and diffused ownership of industry by affording investors particularly the small investors, a means of acquiring shares assured of a reasonable return with minimum risk. Thus, the primary objective of the Unit Trust in two fold (i) To stimulate and pool the savings of the middle and low income groups (ii) To enable the unit holders to share the benefits and prosperity of the rapidly growing industrialization in the country. The UTI is managed by a board of trustees. It consists of a chairman and 9 other trustees. The chairman is appointed by the government of India in consultation with the IDBI, 4 trustees nominated by the IDBI, one trustee each nominated by the RBI, LIC and SBI and 2 trustees selected by other institutions which contributed to the initial capital of the UTI. The head office of UTI is in Mumbai. It has four zonal offices at Mumbai, Kolkata, Chennai and New Delhi. It has 51 branch offices in various parts of the country. (G) Mutual Funds: A mutual fund is a trust that pools the savings of a number of investors who share a common financial gain. Anybody with an investible surplus of as little as a few thousand rupees can invest in mutual funds. These investors buy units of a particular Mutual Fund Scheme that has defined investment objective and strategy. The money thus collected is then invested by the fund manager in different type of securities. The income earned through investments and the capital appreciation realized by the scheme is shared by its unit holders in proportion to the number of units owned by them. In India, the mutual fund industry started with the setting up of Unit Trust of India in 1964. Public sector banks and financial institutions began to establish mutual funds in 1987. The private sector and financial institutions were allowed to set up mutual funds in 1993. (H) Provident Pension Funds: These funds represent the most significant form of long-term contractual saving of the household sector. At present the annual contribution to these funds is running at double the rate than the rate of annual contribution to life insurance. In the financial year 1999-2000, about Rs. 69.695 crore had accumulated in the provident fund and other accounts with the Government of India. The resources mobilized by the funds during the same year were Rs. 1,465 crore. The provident funds scheme practically started in the post-independence period. Under the legalization, provident funds have been made compulsory in the organized sector of industry, coal mining, plantation and services (such as government, banking, insurance, teaching, etc.) There is a separate P. F. Legislation for coal mining, industries and Assam tea plantations. With the growth of the organized sector of the economy and in wage employment, savings mobilizations through PFs will growth further. The wage - earners are encouraged to join, P. F. schemes and make contributions to them, because thereby alone they are able to earn employers matching contribution to the fund. (I) Post Offices: Post offices serve as the vehicle for mobilizing small savings of the public for the government. These have been established with the sole motive of collecting peoples small savings in urban, semi-urban and rural areas. They are generally known as Savings Banks. In rural areas where majority of the population live, do not have such commercial banks. To create banking habit among them and to collect their scattered small savings, the savings banks have been opened. In India where there are no commercial banks, the Post-Office perform the functions of commercial banks, they collect the deposits of the people, open their deposit accounts and pay interest for the deposited money. In simple words, bank refers to an institution that deals in money. This institution accepts deposits from the people and gives loans to those who are in need. Besides dealing in money, banks these days perform various other functions, such as credit creation, agency job and general service. The spectrum of needs and requirements of individuals, organizations and sectors of the economy is very vast and diverse. Banks have come up with a whole range of banking products and services to suit the requirements of their clients. Banking sectors include corporate banking, international banking and rural banking. 1.6 Test Questions Q1. What is a Bank Explain the main functions of a Bank. Q2. Explain the various types of retail banking services offered by banks. Q3. Give an overview of different banking sectors in India. 1.7 Further Readings Varshney P. N.amp Mittal D. K. Indian Financial System , Sultan Chand ampSons G. Ramesh Babu, Financial Markets and Institutions , Concept Publishing Company. Tripathi Prava Nalini, Financial Services , Prentice Hall of India, 2008. Jain T. R. Indian Financial System . V. K. Publications. Banking amp Insurance After going through this lesson you should be able to: Understand the Concept of Banking Describe the Development of Banking in India Explain the Functions of Bank Differentiate Among Banking Sectors 1.1 Concept of Banking 1.2 Development of Banking in India 1.3 Functions of Bank 1.4 Banking Sectors 1.6 Test Question 1.7 Further Readings The banking sector is the lifeline of any modern economy. It is one of the important pillars of the financial system, which plays a vital role in the successfailure of an economy. Banks are one of the oldest financial intermediaries in the financial system. They play an important role in mobilization of deposits and disbursement of credit to various sectors of the economy. The banking sector is dominant in India as it accounts for more than half the assets of the financial sector. 1.1 Concept of Banking Banks are institutions that accept various types of deposits and use those funds for granting loans. The business of banking is that of an intermediary between the saving and investment units of the economy. It collects the surplus funds of millions of individual savers who are widely scattered and channelize them to the investor. According to section 5(b) of the Banking Regulation Act, 1949, banking means the accepting, for the purpose of lending or investment, of deposits of money from the public, repayable on demand or otherwise, and withdrawable by cheque, draft, and order or otherwise. Banking company means any company which transacts the business of banking in India. No company can carry on the business of banking in India unless it uses as part of its name at least one of the words bank, banker or banking. The essential characteristics of the banking business as defined in section 5(b) of the Banking Regulation Act are: Acceptance of deposits from the public, For the purpose of lending or investment a) Withdraw able by means of any instrument whether a cheques or otherwise. 1.2 Development of Banking in India The history of banking dates back to the thirteenth century when the first bill of exchange was used as money in medieval trade. There was no such word as banking before 1640, although the practice of safe-keeping and savings flourished in the temple of Babylon as early as 2000 B. C. Chanakya in his Arthashastra written in about 300 B. C. mentioned about the existence of powerful guilds of merchant bankers who received deposits, advanced loans and issued hundis (letters of transfer). The Jain scriptures mention the names of two bankers who built the famous Dilwara Temples of Mount Abu during 1197 and 1247 A. D. The first bank called the Bank of Venice was established in Venice, Itlay in 1157 to finance the monarch in his wars. The bankers of Lombardy were famous in England. But modern banking began with the English goldsmith only after 1640. The first bank in India was the Bank of Hindustan started in 1770 by Alexander amp Co. an English agency house in Calcutta which failed in 1782 with the closure of the agency house. But the first bank in the modern sense was established in the Bengal Presidency as the Bank of Bengal in 1806. History apart, it was the merchant banker who first evolved the system of banking by trading in commodities than money. Their trading activities required the remittances of money from one place to another. For this, they issued hundis to remit funds. In India, such merchant bankers were known as Seths. The next stage in the growth of banking was the goldsmith. The business of goldsmith was such that he had to take special precautions against theft of gold and jewellery. If he seemed to be an honest person, merchants in the neighborhood started leaving their bullion, money and ornaments in his care. As this practice spread, the goldsmith started charging something for taking care of the money and bullion. As evidence for receiving valuables, he issued a receipt. Since gold and silver coins had no marks of the owner, the goldsmith started lending them. As the goldsmith was prepared to give the holder of the receipt an equal amount of money on demand, the goldsmith receipts became like cheques as a medium of exchange and a means of payment. The next stage in the growth of banking is the moneylender. The goldsmith found that on an average the withdrawals of coins were much less than the deposits with him. So he started advancing the coins on loan by charging interest. As a safeguard, he kept some money in the reserve. Thus the goldsmith-money-lender became a banker who started performing the two functions of modern banking that of accepting deposits and advancing loans. In India our historical, cultural, social and economic factors have resulted in the Indian money market being characterized by the existence of both the unorganized and the organized sectors. (a) Unorganized Sector: The unorganized sector comprises moneylenders and indigenous bankers which cater to the needs of a large number of people especially in the rural areas. They have been meeting the financial requirements of the rural populace since times immemorial. Their importance can be gauged from the fact that Jagat Seths, hereditary bankers of the Nawab of Bengal, were recognized even by Aurangzeb and the East India Company who were compelled to borrow from them also publicly honored them. The indigenous bankers are different from the proper banks in a number of ways. For instance, they combine banking activities with trade whereas trading is strictly prohibited for banks in the organized sector. They do not believe in formalities or paper work for making deposits or withdrawing money. In fact, since a substantial percentage of their clientele is illiterate, they frequently take a thumb impression of their customers on a blank paper. Even if they use a Hundi as a negotiable instrument yet it will not be indicated on its face whether the transaction is supported by valuable consideration or it is merely as a result of mutual accommodation. The rate of interest charged by them fluctuates directly with the need of the borrower and may sometimes be as high as 300 percent They are insulated from all type of monetary and credit controls as they fall outside thy purview of RBI. Though they are still the major source of funds for small borrowers, but now their market has started shrinking because of the fast expansion of branches of banks in the unorganized sectors. 1.3 Functions of Bank According to section 6 of the Banking Regulation Act, 1949, the primary functions of a bank are: acceptance of deposits and lending of funds. For centuries, banks have borrowed and lent money to business, trade, and people, charging interest on loans and paying interest on deposits. These two functions are the core activities of banking. Besides these two functions, a commercial bank performs a variety of other functions which can be categorized in two broad categories namely (a) Agency or Representative functions (b) General Utility functions. (a) Agency or Representative functions: Collection and Payment of Various Items: Banks carry out the standing instructions of customers for making payments including subscriptions, insurance premium, rent, electricity and telephone bills, etc. Undertake government business like payment of pension, collection of direct tax (e. g. income tax) and indirect tax like excise duty. Letter of Reference: Banks buy and sell foreign exchange and thus promote international trade. This function is normally discharged by Foreign Exchange Banks. Purchase and Sale of Securities: Underwrite and deal in stock, funds, shares, debentures, etc. Governments Agent: Act as agents for any government or local authority or any other person or persons also carry on agency business of any description including the clearing and forwarding of goods, giving of receipts and discharges, and otherwise acting as an attorney on behalf of customers, but excluding the business of a managing Agent or Secretary and treasurer of a company. Purchase and Sale of Foreign Exchange: Banks buy and sell foreign exchange and thus promote international trade. This function is normally discharged by Foreign Exchange Banks. Trustee and Executor: Banks also act as trustees and executors of the property of their customers on their advice. Remittance of Money: Banks also remit money from one place to the other through bank drafts or mail or telegraphic transfers. (a) General Utility functions: Locker facility: Banks provide locker facilities to their customers. People can keep their gold or silver jewellery or other important documents in these lockers. Their annual rent is very nominal. Business Information and Statistics: Being familiar with the economic situation of the country, the banks give advice to their customers on financial matters on the basis of business information and statistical data collected by them. Help in Transportation of Goods: Big businessmen or industrialists after consigning goods to their retailers send the Railway Receipt to the bank. The retailers get this receipt from the bank on payment of the value of the consignment to it. Having obtained the Railway Receipt from the bank they get delivery of the consignment from the Railway Goods Office. In this way banks help in the transportation of goods from the production centers to the consumption centers. Acting as a Referee: If desired by the customer, the bank can be a referee i. e. who could be referred by the third parties for seeking information regarding the financial position of the customer. Issuing Letters of Credit: Bankers in a way by issuing letters of credit certify the credit worthiness of the customers. Letters of credit are very popular in foreign trade. Acting as Underwriter: Banks also underwrite the securities issued by the government and corporate bodies for commission. The name of a bank as an underwriter encourages investors to have faith in the security. Issuing of Travellers Cheques and Credit Cards: Banks have been rendering great service by issuing travellers cheques, which enable a person to travel without fear of theft or loss of money. Now, some banks have started credit card system, under which a credit card holder is allowed to avail credit from the listed outlets without any additional cost or effort. Thus a credit card holder need not carry or handle cash all the time. Issuing Gift Cheques: Certain banks issue gift cheques of various denominations e. g some Indian banks issue gift cheques of the denomination of Rs. 101, 501, 1001 etc. These are generally issued free of charge or a very nominal fee is charged. Dealing in Foreign Exchange: Major branches of commercial banks also transact business of foreign exchange. Commercial banks are the main authorized dealers of foreign exchange in India. Merchant Banking Services: Commercial banks also render merchant banking services to the customers. They help in availing loans from non-banking financial institutions. 1.4 Banking Sectors The spectrum of needs and requirements of individuals, organizations and sectors of the economy is very vast and diverse. Banks have come up with a whole range of banking products and services to suit the requirements of their clients. Banking sectors include corporate banking, international banking and rural banking. Corporate Banking: Cooperative banking typically serves the financial needs of large corporate houses - both domestic and multinational-public sectors and governments. However, traditionally banks had primarily been focusing on production based activities and financed working capital requirements as well as term loans to corporates due to following reasons: From the beginning till the pre-reform era, business houses were heavily dependent on banks for their financial needs. The capital markets were not well developed, joint ventures norms had not been liberalized, mergers and acquisitions were not the preferred route and numerous restrictions were placed on raising finance from overseas markets. The banking institutions too showed a preference for providing credit to the corporates. This way their paper work was markedly reduced as the numbers of clients were less. Not only the workload was eased but also the risk involved was considerably less as corporate borrowings were made against collaterals after verifying their capacity for repayment. The government had also earmarked priority sectors, and as such banks had to comply with the targets allotted to them. After liberalization, many corporates could not face the competition and went into the red. Economic downturn and recessionary environment resulted in poor performance of many borrowers. As a direct consequence of all these, the NPAs of banks started mounting. However, according to the RBI annual report of 2005-06, the credit demand by the corporate sector has turned robust on the back of strong industrial performance. Furthermore, banks are expected to have greater financing opportunities in the area of project finance, especially in the infrastructure sector, given the conversion of two major financial institutions into banks. Banks have been focusing mainly on syndication of debt to ensure wider participation in project finance and wholesale leading segment. Corporate banking serves the need of corporates, those having a legal entity. They offer business current accounts, make commercial loans, participate in syndicated lending and are active in inter-bank markets to borrowlend from to other banks. Many banks offer structured products, capital market services and corporate solutions. Corporate banking involves comparatively fewer borrowers and the account size is usually large and sometimes it can turn into billions of dollars. I. Corporate banking services include: II. Working capital and terms loans, overdrafts, bill discounting, project financing. III. Cash management both short term holdings of cash as well as funds held for longer periods. IV. Financing of exports and imports including export credit arrangements. V. Project finance VI. Transmission and receipt of money. VII. Handling foreign currency and hedging against changes in value. In recent times, there has been a marked shift from corporate to retail banking. The major reason for avoiding corporate accounts is the mounting non-performing corporate accounts. Difficulty in pricing the services and high risks involved are some of the other reasons for overlooking corporate accounts. However this is very lucrative segment provided care is taken in identifying and focusing on selected business segments and catering to their requirements, e. g. for the SME segment, credit is paramount whereas for big corporates, customized solutions are needed. Systematic account planning process can help to identify the profitable customers, and pricing of services can help the bank to get rid of asset quality problem. Most developed nations banks have separate corporate bank divisions which help them to avoid the pitfalls of one size fits all policies. (B) Retail Banking: With a jump in the Indian economy from a manufacturing sector, that never really took off, to a nascent service sector, Banking as a whole is undergoing a change. A larger option for the consumer is getting translated into a larger demand for financial products and customization of services is fast becoming the norm than a competitive advantage. With the Retail banking sector expected to grow at a rate of 30 players are focusing more and more on the Retail and are waking up to the potential of this sector of banking. At the same time, the banking sector as a whole is seeing structural changes in regulatory frameworks and securitization and stringent NPA norms expected to be in place by 2004 means the faster one adapts to these changing dynamics, the faster is one expected to gain the advantage. In this article, we try to study the reasons behind the euphemism regarding the Retail-focus of the Indian banks and try to assess how much of it is worth the attention that it is attracting. Retail banking is typical mass-market banking in which individual customers use local branches of larger commercial banks. Retail banking is banking that provides direct services to consumers. Many people with bank accounts have their accounts at a retail bank and banks that offer retail banking services may also have merchant and commercial branches that work with businesses. For people with high net worth and special banking needs, private retail banking services may be pursued. These offer a high level of service with a number of options that are not available to average members of the public. Services offered include savings and checking accounts, mortgages, personal loans, debitcredit cards and certificates of deposit (CDs). The most basic retail banking services include savings and checking accounts. Most retail banks, however, try to make themselves into a one stop shop for banking customers. This increases customer retention and loyalty, ensuring that the bank has a steady supply of customers. Expanding banking services also provides more opportunities for the bank to turn a profit. Characteristics of Retail Banking 1. Large Number of Small Customers: Retail banking is characterized by the existence of a large number of small customers, who consumes personal banking and small business services. The essential prerequisite of retail banking is its orientation towards the consumer whether it is in size, price, delivery channels or product profile. 2. Multiple Products: A basket of products including flexi deposits, cards, insurance, medical expenses, auto loans are offered to the consumers. Besides these, there are a number of value added services like de-mat accounts, issue of free ATM cards, portfolio management, payment of water, electricity and telephone bills. 3. Multiple Delivery Channels: To increase penetration and access banks are not limiting themselves to branches but are making extensive use of internet, call centres, kiosks, etc. Origin of Retail Banking: Origin of retail banking in India can be traced to a number of developments. 1. Financial Sector Reforms and Liberalization: Before opening up of the economy during the decade of the nineties, corporate banking had been the preferred goal for bankers. However, after the reforms it no longer remained so. Corporates could now go in for external commercial borrowings from any internationally recognized bank, export credit agency, international capital market or supplier of equipment. They could also opt for mergers and acquisitions. So banks had to look for other avenues than the corporate sector for growth and expansion. 2. Spreading of Risk: Another consequence of liberalization was industrial recession, economic downturn, industrial sickness which resulted in failure of many big corporates. Mounting non-performing assets made banks more cautious about lending to business houses, and diverting their funds into the retail segment, as retail banking has the advantage of minimizing the risk and maximizing the returns. The returns from retail segment are three to four percent as compared to one to two percent from the corporate segment. 3. Growth in Banking Technology and Automation of Banking Processes: Technology has opened up new vistas for the banking industry and redefined its nature, scope and extent. State-of-the-art electronic technology has helped to increase penetration through ATMs without opening more branches. Internet has made possible banking to be done from home. Telebanking and phone banking are some other new technologies which have revolutionized banking. 4. Changing profile of Customers: An ever-increasing middle class, with more disposable income, higher education and a desire for higher standard of living have fuelled the demand for retail banking services. More and more people seemed to have embraced the credit culture, and are demanding consumer goods, holidays, education and a host of other value added banking services. (C) Rural Banking: On the birth anniversary of Mahatma Gandhi on October 2, 1975, Rural Banks were established with a view to stepping up rural credit. In 1975, the Government of India appointed a working group under the Chairmanship of M. Narasimham, the Deputy Governor of the Reserve Bank of India to review the flow of institutional credit to the people in rural areas. The committee was to study the availability of institutional credit to the weaker section of the rural population and to suggest alternative agencies for this purpose. The committee concluded that the commercial banks would not be able to meet the credit requirements of the weaker sections of the rural areas in particular and rural community in general. The Government accepted the recommendations of the working group and passed an ordinance in September 1977 to establish Regional Rural Banks. Need to Establish Regional Rural Banks The main need and objective of the RBBs was to provide credit and other facilities to the small and marginal farmers, agricultural laborers and artisans, who had, by and large, not been adequately served by the existing credit institutions namely, cooperative banks and commercial banks: 1. Co-operative Banks: So far as the co-operative credit structure is concerned, it lacks the managerial talent, post credit supervision and the loan recovery. They are also not in a position to mobilize necessary resources. 2. Commercial Banks: These banks are mostly centralized in urban areas and are urban-oriented. Although these can play a crucial role as far as the rural credit is concerned. For this they have to adjust their methods, procedures, training and orientation in accordance with the rural environment. Further, due to high salary structure, staffing pattern and high establishment expenses their operational cost is also higher. Thus, under these circumstances, the commercial banks cannot provide credit, to the weaker sections of the rural areas, at a cheap rate. 3. Need of a New Institution: Thus in accordance with the rural requirements, the necessity was felt to establish such an institution i. e. a rural oriented bank which may fulfill credit needs of the rural people particularly the weaker section. It may also combine the merits of the above two mentioned institutions, keeping aside their drawbacks. The RRBs, as subsidization to nationalized banks, are expected in the long run not only to provide credit to farmers and village industries but also to mobilize deposits from rural households. They may form an integral part of the rural financial structure in India. Difference Between RRBs and Commercial Banks Although the RRBs are basically the scheduled commercial banks, yet they differ from each other in the following respects 1. The area of the RRB is limited to a specified region comprising one or more districts of a state. 2. The RRBs grant direct loans and advance only to small and managerial farmers, rural artisans and agricultural laborers and others of small having small means for productive purposes. 3. The lending rates of RRBs are not higher than the prevailing lending rates of co-operative societies, in any particular state. The sponsoring banks and the Reserve bank of India provide many subsidies and concessions to RRBs to enable it to function effectively. The RRBs have been established by Sponsor bank usually a public sector bank. The steering committee on RRBs identifies the districts requiring these banks. Later, the Central Government sets up RRBs with the consultation of the state government and the sponsor bank. Each RRBs operates within local limits with such as name as may be specified by the Central Government. The bank can establish its branches at any place within the notified areas. The authorized capital of each RRBs is Rs. 5 crore which may be increased or reduced by the Central Government but not below its paid up capital of Rs. 25 lakh. Of this fifty percent is subscribed by the Central Government, 15 percent by the State Government and 35 percent by the sponsor bank. At present the formula for subscription to RRBs has been fixed at 6 0. 20. 20 between central government, state government and the s ponsor bank. The Central Governments contribution is made through NABARD. Each RRB is managed by a Board of Directors. The general superintendence, direction and management of the affairs and business of RRBs vests with the nine member Board of Directors. The Central Government nominates 3 directors. The chairman, usually an officer of the sponsor bank but is appointed by the central Government. The Board of Directors is required to act on business principles and in accordance with the directives and guidelines issued by the Reserve Bank. At the State Level, State Level Coordination Committee have also been formed to have uniformity of approach of different RRBs. The RRB are required to perform the following functions or operations: 1. Operations Related to Agricultural Activities: To grant loans and advances to small and marginal framers and agricultural laborers, whether individually or in groups or to cooperative societies including agricultural marketing societies, agricultural processing societies, cooperative farming societies, primary agricultural societies for agricultural purposes or for other related purposes. 2. Operations Related to Non-Agricultural Activities: Granting of loans and advances to artisans, small entrepreneurs and persons of small means engaged in trade, commerce and industry or other productive activities within its area of operation. (D) Micro-Credit: In spite of the phenomenal outreach of formal credit institutions, the rural poor still depend upon the informal sources of credit. Two major causes for this are the large number of small borrowers with small and frequent needs. Also the ability of these borrowers to provide collateral is very limited. Besides, the long and cumbersome bank procedures and their risk perception have also been limiting factors. Micro-credit has emerged as the most suitable and practical alternative to conventional banking in reaching the hitherto untapped poor population. Micro-credit or micro-finance means providing very poor families with very small loans to help them engage in productive activities or grow their tiny businesses. Over time, the concept of micro-credit been broadened to include a whole range of financial and non-financial services like credit, equity and institution building support, savings, insurance etc. Micro-finance institution is an organization that provides financial services to people with limited income who have difficulty in accessing the formal banking sector. The objective of micro finance is to provide appropriate financial services to significant numbers of low-income, economically active people in order to finance micro-enterprises and non-farm income generating activities including agro-allied activities and ultimately improve their condition as well as that of local economies. As per RBI micro-finance is the provision of thrift, credit and other financial services and products of very small amount to the poor in rural, semi-urban and urban areas for enabling them to raise their income levels, and improve their living standard. Micro-credit institutions are those that provide these facilities. The micro-finance approach has emerged as an important development in banking for channelizing credit for poverty alleviation directly and effectively. The micro-credit extended by banks to individual borrowers directly or through any agency is regarded as a part of banks priority sector loans. (E ) Self-Help Groups: SHGs have been launched to combat the problem of growing poverty at the grass roots level. Small, cohesive and participative groups of the poor are formed who regularly pool their savings to make small interest bearing loans to its members. In the process, they lean the nuances of financial discipline. Initially bank credit is not primary objective. It is only after the group stabilizes and gains ability to undertake productive activity and bear risk that micro-credit comes into play. The SHG bank linkage programme has proved to be the major supplementary credit delivery system with a wide acceptance by banks, NGOs and various government departments. It encourages the rural poor to build their capacity to manage their own finances, and then negotiate bank credit on commercial terms. Certain norms have to be observed in the formation of SHGs. To become a member, a person has to be below the poverty line. Only one member of a family can become a member and that person cannot become a member of more than one SHG. There is no limit of maximum number of members can be between 10 and 20. Members of SHGs are supposed to meet regularly, that is, once a week or once a fortnight. However, registration is optional and left to the discretion of the members. (F) Non-Banking Financial Intermediaries: Non-Banking financial Intermediaries are a heterogeneous group of financial institution, other than commercial and cooperative banks. These institutions are an integral part of the Indian financial system. A wide variety of financial institutions is included in it. These institutions raise funds from the public, directly and indirectly, to lend them to ultimate spenders. The Development Banks (such as the IDBI, IFCI, ICICI, SFCs, SIDCs, etc.) fall in this category. They specialize in making term loans to their borrowers. LIC, GIC and its subsidiaries and the UTI are its other all India big term-lending institutions. Out of these three, only UTI is a pure non-banking financial intermediary, the others raise funds in the shape of premium from the sale of insurance. Besides this, there are provident funds and post offices who mobilize public savings in a big way for onward transmission to ultimate borrowers or spenders. A large number of small NBFs such as investment companies loan companies, hire purchase finance companies and the equipment leasing companies, these are private sector companies with only a few exceptions. Functions of Non-Banking Financial Intermediaries: The main functions performed by NBFs are as under: 1. Brokers of Loanable Funds: NBFs act as brokers of loanable funds and in this capacity they intermediate between the ultimate saver and the ultimate investor. They sell indirect securities to the savers and purchase primary securities from investors. Thus, they change debt into credit. By doing so, they take risk on themselves and reduce the risk of ultimate lenders. Not only that, by diversifying their financial assets they spread their risk widely and thus reduce their own risk because low returns on some assets are offset by high return on others. 2. Mobilization of Savings: These institutions mobilize savings for the benefit of the economy. By providing expert financial services like easy liquidity, safety of the principal amount and ready divisibility of savings into direct securities of different values they are able to mobilize more funds and attract larger share of public savings. 3. Channelization of Funds into Investment The NBFs, by mobilizing savings, channelize them into productive investments. Each intermediary follows its own investment policy. For instance, savings and loan associations invest in mortgages insurance companies invest in bonds and securities etc. Thus this channelization of public savings into investment helps capital formation and economic growth. 4. Stabilize the Capital Market These institutions trade in the capital market in a variety of assets and liabilities, and thus equilibrate the demand for and supply of assets. Since they function with a legal framework and rules and they protect the interests of the savers and bring stability to the capital market. 5. Provide Liquidity Since the main functions of the NBFs convert a financial asset into cash easily, quickly and without loss in the capital value, they provide liquidity. They are able to do so, because they advance short-term loans and finance them by issuing claims against themselves for long periods and they diversify loans among different types of borrowers. Types of Non Banking Financial Institutions: The main types of non-banking financial institutionsintermediaries are as under: The Life Insurance Companies: Life Insurance Corporation of India enjoys near monopoly of life insurance in India. It is the biggest institutional investor. The LIC was established in 1 September, 1956 by nationalizing all the life insurance companies operating in India. Prior to nationalization of insurance companies, 245 private insurance companies operate from 97 centres. The main objectives of LIC are (i) To carry on Life Insurance business in India. Life insurance is a very important form of long term savings. (ii) The LIC aims in promoting savings. (iii) To invest profitability the savings collected in the form of payments received from life insurers. The LIC has two tier of capital structure - the initial capital, and premium capital. The initial capital of LIC is Rs. 5 crore provided by the Government of India. The premium paid by policy holders are the principal source of funds by LIC. Besides, the LIC receives interest, dividends, repayments and redemptions which add to its investible resources. The LIC is required to invest atleast 50 of its funds in government and other approved securities. LIC has to invest 10 of its funds in other investments which include loans to state governments for housing and water supply schemes, to Municipal Corporation, and corporation, and cooperative sugar companies, loans to policy holders, fixed deposits with banks and cooperatives societies. The main principle involved is security of funds rather than maximization of return on investment. General Insurance Companies: General Insurance Corporation of India was established in January 1973, when General Insurance Companies were nationalized. At the time of nationalization, there were 68 Indian companies and 45 non-Indian companies in the field. Their business was nationalized and vested in the General Insurance Company and its four subsidiaries viz. National Insurance Company Ltd. and United India Insurance Company Ltd. The GIC is the holding company and its direct business is restricted only to aviation insurance general insurance is handled by the subsidiaries of GIC and they operate various types of policies to suit the diverse needs of various segments of the society. They derive their income from insurance premia and invest the funds in various types of securities as well as in the form of loans. GIC has thus emerged as an important investment institution operating in Indian capital market. Unit Trust of India: The UTI is an investment institution which offers the small investor a share in Indias industrial growth and productive investment with minimum risk and reasonable returns. The UTI was established as a Statutory Corporation in February 1964 under the UTI Act 1964. It commenced its operations from 1 July, 1964. The UTI was established with the objective of mobilizing the savings of the community and channeling them into productive investment. Its objective is to encourage widespread and diffused ownership of industry by affording investors particularly the small investors, a means of acquiring shares assured of a reasonable return with minimum risk. Thus, the primary objective of the Unit Trust in two fold (i) To stimulate and pool the savings of the middle and low income groups (ii) To enable the unit holders to share the benefits and prosperity of the rapidly growing industrialization in the country. The UTI is managed by a board of trustees. It consists of a chairman and 9 other trustees. The chairman is appointed by the government of India in consultation with the IDBI, 4 trustees nominated by the IDBI, one trustee each nominated by the RBI, LIC and SBI and 2 trustees selected by other institutions which contributed to the initial capital of the UTI. The head office of UTI is in Mumbai. It has four zonal offices at Mumbai, Kolkata, Chennai and New Delhi. It has 51 branch offices in various parts of the country. (G) Mutual Funds: A mutual fund is a trust that pools the savings of a number of investors who share a common financial gain. Anybody with an investible surplus of as little as a few thousand rupees can invest in mutual funds. These investors buy units of a particular Mutual Fund Scheme that has defined investment objective and strategy. The money thus collected is then invested by the fund manager in different type of securities. The income earned through investments and the capital appreciation realized by the scheme is shared by its unit holders in proportion to the number of units owned by them. In India, the mutual fund industry started with the setting up of Unit Trust of India in 1964. Public sector banks and financial institutions began to establish mutual funds in 1987. The private sector and financial institutions were allowed to set up mutual funds in 1993. (H) Provident Pension Funds: These funds represent the most significant form of long-term contractual saving of the household sector. At present the annual contribution to these funds is running at double the rate than the rate of annual contribution to life insurance. In the financial year 1999-2000, about Rs. 69.695 crore had accumulated in the provident fund and other accounts with the Government of India. The resources mobilized by the funds during the same year were Rs. 1,465 crore. The provident funds scheme practically started in the post-independence period. Under the legalization, provident funds have been made compulsory in the organized sector of industry, coal mining, plantation and services (such as government, banking, insurance, teaching, etc.) There is a separate P. F. Legislation for coal mining, industries and Assam tea plantations. With the growth of the organized sector of the economy and in wage employment, savings mobilizations through PFs will growth further. The wage - earners are encouraged to join, P. F. schemes and make contributions to them, because thereby alone they are able to earn employers matching contribution to the fund. (I) Post Offices: Post offices serve as the vehicle for mobilizing small savings of the public for the government. These have been established with the sole motive of collecting peoples small savings in urban, semi-urban and rural areas. They are generally known as Savings Banks. In rural areas where majority of the population live, do not have such commercial banks. To create banking habit among them and to collect their scattered small savings, the savings banks have been opened. In India where there are no commercial banks, the Post-Office perform the functions of commercial banks, they collect the deposits of the people, open their deposit accounts and pay interest for the deposited money. In simple words, bank refers to an institution that deals in money. This institution accepts deposits from the people and gives loans to those who are in need. Besides dealing in money, banks these days perform various other functions, such as credit creation, agency job and general service. The spectrum of needs and requirements of individuals, organizations and sectors of the economy is very vast and diverse. Banks have come up with a whole range of banking products and services to suit the requirements of their clients. Banking sectors include corporate banking, international banking and rural banking. 1.6 Test Questions Q1. What is a Bank Explain the main functions of a Bank. Q2. Explain the various types of retail banking services offered by banks. Q3. Give an overview of different banking sectors in India. 1.7 Further Readings Varshney P. N.amp Mittal D. K. Indian Financial System , Sultan Chand ampSons G. Ramesh Babu, Financial Markets and Institutions , Concept Publishing Company. Tripathi Prava Nalini, Financial Services , Prentice Hall of India, 2008. Jain T. R. Indian Financial System . V. K. Publikacje.
No comments:
Post a Comment